پایان خط زندگی

زندگی را بسی سخت گرفتم و پیمودم اکنون که در حال گذار از سنین جوانی هستم احساس پوچی می کنم ولی همانطور که همیشه نور امیدی در دلها زنده است در دل من هم چیزی می درخشد ,گویی پایان راه بسیار طولانی است و این پایان راه نیست. جاده های زندگی پیموده می شوند و به جایی می رسیم که میشود نقطه پایان. موقعیت ما اکنون در نوشتن آن خط زندگی می گذرد. خط زندگی که هر از گاهی متوقف می شود. از نطرم جایی که تلاش متوقف شود سطر زندگی هم خالی می ماند. آنجا که امید از دل رخت بربندد زندگی توقف گاهی می شود که گویی پایان خط رسیده. دل را فارغ کنیم از هر چه غم است و به خود عشق بورزیم و بگذریم از هر چه گذراست. دل به چه می بندیم .دل در گرو دوست ببندیم و به او تکیه کنیم که تکیه گاه همه اوست و بس. مهربانا در این وادی ,تنهایمان نگذار که ما را چون تویی نباشد لنگانیم.

وضعیت حال و حاضرم

تو خوابگاه ریحانه هستم به عنوان یه عضو مهمان. بچه ها آهنگای ملایم زدن و دارم می گوشم. قضیه خواستگارم به طرز عجیبی منتفی شد و یه روز تو شوک بودم. دوستم زنگ زد و قرار شده فردا همدیگرو ببینیم حالا کجا هنوز معلوم نکردیم. احتمالا  همین پارک سیفیه که کنار خوابگاس.کارامو برسم که فردا راحت باشم.سرم درد می کنه دیشب از 12 شب تو راه بودم تا امروز 1 بعدالظهر. خوابمم نمیبره. به هر حال همین چند سطر هم بازم حالمو بهتر کرد.

از ماست که بر ماست

وجود هر انسانی مملو از افکار ریز و درشته. باید و نبایدهای زیادی که زندگیش رو براساس اون شکل میده. منتها به مراتب این که چقدر قرار باشه با اونا خودمونو بسنجیم کار یکم سخت میشه. سنجش خودمون جزء سخت ترین کاراس . چون همیشه با ایده ال فاصلس و بنابراین غصه داریم چرا اخه؟زندگی من هم پرشده از این اصول و قاعده هایی که شاید درست هم نباشن. چیزایی که فکر می کنم درسته ایا واقعن درسته یا فقط تصور من از درست بودن متفاوت از بقیس. این که بعدها به گذشتم نگاه کنم و ببینم چقدر اشتباه کردم برام سخته و همیشه شکدار موندم. واقعا اصولی که واسه خودم تعریف کردمو و خودمو از تفریحات زیادی ممنوع کار درستی بوده یا نه؟؟

پاسخشو کی میتونه بده؟؟

بالادستی ها,پایین دستی ها

زندگی اون بالاها خیلی خوشه ولی ما که این پایینا زندگی می کنیم حرفای ما تلخه و به مزاق خوش نمیاد ولی چه می شود کرد که نوشتن بخشی از اون تلخی حال رو بهتر می کنه بنابراین نوشته می شه. زنگ نزد خب که چه ؟ حالا بر می گردیم به چند روز قبل، به قبل از دیدن اون زن. بازم یادم میاد که کلی گرفتاری دارم که چال چولشو فقط فقط خودم باید پر کنم.حماقت رو باید گذاشت کنار وبا واقعیات پیش رفت.

خدایی که اون بالاهایی، بالاتر از اونایی که من فکر می کنم بالا هستن. به اینایی که این زیر نشستن و فقط  تو رو دارن نگاهی بنداز. حس می کنم توقع داشتن از تو هم کار درستی نیس. ادم زیاده و در آن واحد توجه به همشون سخته. اینم قابل درکه.