یک سفر احتمالی

تصمیم یه سفر گرفتم. اول با خودم فکر کردم بریم یزد مجردی, من و خواهرم و نازی و سیما, با دوستم تو یزد صحبت کردم و یه جورایی همه چی اوکی شد ;به مادرم گفتم اونم گفت این فکرو از ذهنت بیار بیرون پدرت اجازه نمیده. حالا منم رو برگردوندمو گفتم الان که دیگه بزرگ شدم خودم تصمیم می گیرم. اونم می خندید انگار که مطمئنه نمیشه. بعدش گفتم پس همه با هم بریم تو هم بیا. گفت چه کاریه باباتم میاد دیگه, در هر صورت من نقشه رو کشیدم که اشتراکا پول بزاریم وسط و بریم سفر. ما دخترای خونه هیچ وقت برای چیزی اصرار نکردیم ولی هر وقتم کردیم نتیجه گرفتیم ایندفعه میخوام اصرار کنم و برای اسفند ماه یه سفر به شیراز یا یزد رو تدارک می چینم. پدرم اهل سفر نیس و این خوب نیس.

لطفا بهم نخندین

این روزا شاید مهم ترین درگیری ذهنیم ازدواجه. هم سن و سالام ازدواج کردن و خب من و بدتر از اون خانوادم نگرانن. من ملاک زیادی برا ازدواج نداشتم نمیدونم چرا نمیشه. بعضی وقتا زندگی هر کسی که می شناسمو زیر و رو می کنم, بدیش اینه راه به جایی هم نمی برم. من یکیو میخوام که فقط همراهم باشه. ای کاش ازدواجم کنکور بود اون وقت نهایت تلاشمو می کردم یا خریدنی بود می رفتم و انقدر می گشتم تا با مقدار پولی که دارم بهترینو انتخاب کنم. تصمیم دارم بیشتر کتاب بخونم اینجوری بگذره افسردگی می گیرم. ازدواج فقط بخت و اقباله, بعضی وقتا فکر می کنم اگه دنبالش می گشتم پیدا می کردم بعد پیش خودم میگم فلانی یا اون دختره یا اون یکی دختره مگه نگشت پس چرا پیدا نکرد. میگن تو محیط باید باشی هستما پس چرا پیدا نمیشه حالا همه خواستگارام یه کله میان تو ذهنم, عه به اون چرا نه گفتم اون یکیو چرا توجه نکردم بهش. 

پی نوشت:خب هر کسی ممکنه ازین فکرای عجق وجق تو ذهنش باشه فقط که من نیستم. تازه خیلی چیزا رو هم نمیگم. میگم یهو دیدی جوگیری ادرس وبتو به یکی دادی ابروت میره دختر.

زمستان

مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناجوانمردانه سرد است … آی

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای

منم من، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم

منم من، سنگ تیپاخورده ی رنجور

منم، دشنام پس آفرینش، نغمه ی ناجور

نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم

بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم

حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست، مرگی نیست

صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است

من امشب آمدستم وام بگذارم

حسابت را کنار جام بگذارم

چه می گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟

فریبت می دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست

حریفا ! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است

حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان

نفسها ابر، دلها خسته و غمگین

درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

مهدی اخوان ثالث

➰

دل کندن

احساس طلوع از درون, وه حال خوش شود در بود نبودن ها, پیشاهنگی سخن در غمگسار از دست رفتن, صدای شنیدن خنده از ته دل, لبریزی از کلام و سکوت تلخ و شیرین رهایی, من می روم و عطر دل انگیزت را به باد می سپارم تا رهرویی شاید از دور بیندت و ببویدت و تو باز روی به نهایت ناکجاآباد, شبی سرد در ماورای احساس خفگی, شبی دلنواز در سایه سار فراموشی, من امروز اینجا از تو خواهم گفت . این منم زنی تنها در فصلی سرد به امید رهایی از تو و تو در حسرت لحظه ی دگربار برای بودن.