در انبوه غم ها وتنهایی ها, نهایت می رسم به نقطه ای که حقیقتا جزء خود او مرا پناهی نیست. سخت در میان شکوه ها و دردها, این غم واندوه مرا می رساند به بی نهایت خوبی ها. مرا چه باک وقتی بدانم که او هست. که مرا در بغل و در در خود نگه میدارد. ای انکه دل در گرو تو دارم. دوست میدارمت و مرا دریاب.
