به یاد نیما

تو را من چشم در راهم 

که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

تو را من چشم در راهم

شباهنگام, در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یادآوری یا نه , من از یادت نمی کاهم

تو را من چشم در راهم

ابیات دوست داشتنی

چون می روی بی من مرو

ای جان جان بی تن مرو

وز چشم من بیرون مشو

ای مشعله تابان من

.

.

.

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست

که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته ات به دو دست دعا نگه دارد

.

.

.

آسمان سربی رنگ.  من درون قفس.  سرد اتاقم دلتنگ.  می پرد مرغ نگاهم تا دور.  وای, باران, باران.  پر مرغان نگاهم را شست... شیشه باران را پنجره شست.  از دل ما اما چه کسی نقش تو را خواهد شست...        حمید مصدق