چطور میشه درک کرد پستی برخی آدما رو.حقیقتا این همه دروغ برای چه؟ این همه خباثت و پلیدی از آنه که؟ بعضی چیزها که می بینم متوجه می شوم چقدررررر ادم ساده ای هستم که از خودم بیزار می شوم از این همه سادگی.
به نظر من چیزی که قراره بهت برسه میرسه. به همین راحتی, میرسه. جنگیدن به قیمت چه؟؟ به قیمت اینکه روحت رو تو این مهلکه اونقدر آلوده کنی که همه انسانیت و شرف رو از یاد ببری. مگه قراره چقدر زنده بمونیم. مگه غیر اینه که مرگ که مرگ بسیار نزدیکه و بسیار غافلگیر کننده.
مردمی بودیم سرمست از خوبی ها و خوش بودیم به این خوبی ها. اما چه کردیم که اکنون در این بیکرانه ی آسمان و پهنای زمین, در نهایت پستی می زیم و دلخوشیم به این که زرنگی از آن ماست. که ما می توانیم به هر دوز و کلک برسیم به خواسته مان و به ریششان بخندیم که بعلههه, ما اییینیییم. چه باک که در این بازی, آن چه به فنا رفت روح جاودان ما بود. روح ازلی و نهایت پاک ما.
خوبی را سرمشق خود قرار دهیم که آنچه می ماند خاطره ای از ماست در ذهن ها.
انسان های خوب برایمان خاطره می سازند و انسان های بد تجربه.
