آمدن ها و رفتن ها

آدمها میان تو زندگیت و یه زخمی بر جا میزارن و میرن, حس خوشایند دلخوشی و سرمستی رو تبدیل می کنن به تلخیه زهر, این آدمها گهگداری بهت سرمیزنن و داغ دل تازه می کنن. چند شبی خواب از چشمات می گیرن و البته در آخر این تو هستی که میمونی و خاطرات و خیالاتت, بیان احساس به وضوح از سخت ترین کاراس و تو حرفی نمیزنی و فقط با خودت میگی و میگی, اینم گذراس مثل خیلی دیگه از رفت و آمدای این آدما, فقط باید صبر کرد و چند روز زمان داد. 

چه حیف که باید پا رو دلت بزاری و بسپری به زمان, ای کاش اینجوری نبود.