افکار به هم ریخته

به چند تا وبلاگ سر زدم. از خودم خجالت کشیدم.بعضیا چه خوب همه چیزشون مرتب و رو حساب کتابه.فکر کردم چرا من به چیزایی که میخوام نمی رسم.چرا زود یادم میره که با چه ولعی دلم میخواد چیزایی که دوست دارمو به دست بیارم.در عرض 21 روز میشه به یه برنامه جدید عادت کرد چرا من این کارو نمی کنم.من که در جوانی هستم میتونم پس چرا تلاشمو مضاعف نمی کنم.

و اینکه چرا انقدر دقیقه نودم. من اینطورم یا خیلیا مثل من هستن.دلم یه اتفاق عالی میخواد.یه اتفاقی که از ته دلم واسش خوشحال بشم.میشه یه روز این رنگ موفقیت با تمام وجودم حس کنم.

برای رسیدن به موفقیت سه چیز لازمه:توکل,انگیزه,پشتکار

یادم میاد تو دانشگاه رتبه یک رشتمون اینارو گفت فقط نمیدونم بعد گفتن توکل گفت باید درموردش براتون توضیح بدمو و حرف بزنم.اون موقع تعجب کردم.حرف از توکل به خدا,یه چیز طبیعی بود به نظرم .ولی الان مفهوم حرفشو بهتر می فهمم و این که چرا گفت باید توضیح داده بشه.

چرا بعضی آدما خوددرگیری دارن. یکی از همکلاسی هام واقعا چه فکری راجب من می کنه.از حسادته؟؟ حسادت به چی ؟؟خنده داره.بی خیال

وبلاگ من

فقط تجربه میشود گفت دلیلش تجربه داشتن یک وبلاگ شخصی فقط و فقط برای دل خودم هست.

قلبم از یک اتفاق به درد آمد و من به ناچار برای تخلیه روح وروانم و اینکه احساس کنم هستم شروع به نوشتن کردم و دیدم چه حس خوبی به من دست می دهد. کوچک ترین حسنش فراموشی غم دل من است.

نمی دانم دیگران چطور شروع به نوشتن می کنند اما من هر چه در لحظه به ذهنم برسد می نویسم اهل پاک نویس کردن نیستم.البته در اینجا.اگر قرار به نوشتن واقعی از ان دست نوشته هایی که قصد چاپ کردنش باشد بهترین از این عمل می کنم .