زندگی اون بالاها خیلی خوشه ولی ما که این پایینا زندگی می کنیم حرفای ما تلخه و به مزاق خوش نمیاد ولی چه می شود کرد که نوشتن بخشی از اون تلخی حال رو بهتر می کنه بنابراین نوشته می شه. زنگ نزد خب که چه ؟ حالا بر می گردیم به چند روز قبل، به قبل از دیدن اون زن. بازم یادم میاد که کلی گرفتاری دارم که چال چولشو فقط فقط خودم باید پر کنم.حماقت رو باید گذاشت کنار وبا واقعیات پیش رفت.
خدایی که اون بالاهایی، بالاتر از اونایی که من فکر
می کنم بالا هستن. به اینایی که این زیر نشستن و فقط تو رو دارن نگاهی بنداز. حس می کنم توقع داشتن
از تو هم کار درستی نیس. ادم زیاده و در آن واحد توجه به همشون سخته. اینم قابل
درکه.
