از ماست که بر ماست

وجود هر انسانی مملو از افکار ریز و درشته. باید و نبایدهای زیادی که زندگیش رو براساس اون شکل میده. منتها به مراتب این که چقدر قرار باشه با اونا خودمونو بسنجیم کار یکم سخت میشه. سنجش خودمون جزء سخت ترین کاراس . چون همیشه با ایده ال فاصلس و بنابراین غصه داریم چرا اخه؟زندگی من هم پرشده از این اصول و قاعده هایی که شاید درست هم نباشن. چیزایی که فکر می کنم درسته ایا واقعن درسته یا فقط تصور من از درست بودن متفاوت از بقیس. این که بعدها به گذشتم نگاه کنم و ببینم چقدر اشتباه کردم برام سخته و همیشه شکدار موندم. واقعا اصولی که واسه خودم تعریف کردمو و خودمو از تفریحات زیادی ممنوع کار درستی بوده یا نه؟؟

پاسخشو کی میتونه بده؟؟