لطفا بهم نخندین

این روزا شاید مهم ترین درگیری ذهنیم ازدواجه. هم سن و سالام ازدواج کردن و خب من و بدتر از اون خانوادم نگرانن. من ملاک زیادی برا ازدواج نداشتم نمیدونم چرا نمیشه. بعضی وقتا زندگی هر کسی که می شناسمو زیر و رو می کنم, بدیش اینه راه به جایی هم نمی برم. من یکیو میخوام که فقط همراهم باشه. ای کاش ازدواجم کنکور بود اون وقت نهایت تلاشمو می کردم یا خریدنی بود می رفتم و انقدر می گشتم تا با مقدار پولی که دارم بهترینو انتخاب کنم. تصمیم دارم بیشتر کتاب بخونم اینجوری بگذره افسردگی می گیرم. ازدواج فقط بخت و اقباله, بعضی وقتا فکر می کنم اگه دنبالش می گشتم پیدا می کردم بعد پیش خودم میگم فلانی یا اون دختره یا اون یکی دختره مگه نگشت پس چرا پیدا نکرد. میگن تو محیط باید باشی هستما پس چرا پیدا نمیشه حالا همه خواستگارام یه کله میان تو ذهنم, عه به اون چرا نه گفتم اون یکیو چرا توجه نکردم بهش. 

پی نوشت:خب هر کسی ممکنه ازین فکرای عجق وجق تو ذهنش باشه فقط که من نیستم. تازه خیلی چیزا رو هم نمیگم. میگم یهو دیدی جوگیری ادرس وبتو به یکی دادی ابروت میره دختر.